Μega XXL Special: Vietnam War Movies Part 1 (Intro)

Είχα τάξει πριν από πάρα πολύ καιρό πως θα έκανα ένα Vietnam War Movies Special και τώρα έφτασε ο καιρός να ξεκινήσει το ταξίδι στα λασπωμένα νερά στο Mekong Delta και όχι μόνο...




Δυστυχώς όταν είχα φτάσει περίπου στο 45% του υλικού είχα χάσει τον σκληρό δίσκο που περιείχε αυτό το υλικό (μαζί με 40-50 σχετικές ταινίες) με αποτέλεσμα να το παγώσω επί σειρά μηνών. Σε μια φάση το χα ξαναρχίσει μετά από σχετικά μικρό διάστημα από το σκάσιμο του σκληρού, αλλά το παράτησα γιατί δεν ήμουν σε ιδιαίτερo mood. Αλλά επειδή πραγματικά θέλω να το κάνω όπως το είχα στο μυαλό μου (τουλάχιστον στον πλησιέστερο βαθμό) είπα να το ξεκινήσω εκ νέου με την αρχή του 2012. Παρουσιάζοντας το με περισσότερα parts ώστε να κατανεμηθεί ο όγκος και να είμαι πιο χαλαρός με τον χρόνο...


Αυτό όμως που πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως ανασταλτικό παράγοντα για ένα τόσο μεγάλο σε έκταση αφιέρωμα είναι πως πρέπει να μπει πρώτα έστω και σε 1000-1500 λέξεις, μια παρουσίαση ή ένα intro καλύτερα όχι για τις ταινίες αυτές καθ' αυτές αλλά στο τι καταστάσεις οδήγησαν σε αυτό τον πόλεμο ο οποίος κράτησε από την πρώτη Νοεμβρίου του 1951 ως τις 30 Απριλίου του 1975 (19 χρόνια και 180 ημέρες παρακαλώ).


Σε αυτό το σημείο σημειώστε πως ο πόλεμος του Βιετνάμ με την πολεμική ανάμειξη των H.Π.Α, Αυστραλίας, Ν. Ζηλανδίας, Δημοκρατικής Καμπότζης, Φιλιππίνων, Ταιβάν, Ταϊλάνδης, Ν. Κορέας που πήραν το πλευρό των Ν. Βιετναμέζων κόντρα στους Βόρειους που είχαν την χρηματική, εκπαιδευτική, αλλά και υλική στήριξη των Σοβιετικών και των Κινέζων, δεν έγινε αμέσως από το 51' αλλά πολύ αργότερα, καθώς για σειρά ετών η κόντρα ήταν ανάμεσα σε Νότιους και Βόρειους.

Time for setting some things straight...(The build up of the Vietnam War)

Έχει έρθει η ώρα επιτέλους κάποιος να βάλει σε μια λογική διάσταση τις καταστάσεις που οδήγησαν στο να γίνει της πουτάνας το κάγκελο στις ζούγκλες της Ασίας, γιατί η μαλακία, ο κομπλεξισμός η επιδερμική και «σλογκανάτη» γνώση και η ηλιθιότητα ζουν και βασιλεύουν.


Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν ήταν προιόν παρθενογέννεσης και ούτε όπως αρέσκονται να λένε ορισμένοι ξύπνησαν ένα πρωί στις H.Π.Α και στις συμμαχικές χώρες και είπαν με μια φωνή: “πάμε να κάνουμε ντου σε μια χώρα στην άλλη άκρη της γης”…

Για το καταλάβει κάποιος αυτό, το μόνο που χρειάζεται είναι να κόψει να ακούει τους καθοδηγητάδες και τους ινστρούχτορες πάσης μορφής (ναι ακόμα και με τη μορφή του υποπροιόντος ξυπνιτζής νεοέλληνας) και να διαβάσει λίγη ιστορία και να βιδώσει στο μυαλό του την ατάκα "στα δυο χωρισμένος ο κόσμος" που ίσχυε ως το 1990. Αν λοιπόν έχει δυο δράμια μυαλό και όχι σκατά και στόκο στο κρανίο του θα καταλήξει σε δύο πολύ απλά πραγματάκια που συνοψίζουν την κατάσταση.


Α) Σε εκείνο το κομμάτι του πλανήτη οι άγριες ιστορίες ξεκίνησαν από την εποχή που οι Γάλλοι είχαν στην κατοχή τους την λεγόμενη Ινδοκίνα (Τρεις περιοχές του Βιετνάμ και το Λάος). Τα σκατά τους λοιπόν δεν καθαρίστηκαν, έμειναν, έκαναν βουνό και εν τέλει έστρωσαν το έδαφος για τον πόλεμο του Βιετνάμ και για αυτό αναφέρονται, έστω και επιγραμματικά.


Β) "Cold War"...Όπως σε κάθε πόλεμο είτε κανονικό είτε "αόρατο που όλοι όμως γνωρίζουν για αυτόν" χρειάζονται δύο πλευρές για να χορέψουν. Η μία μάλιστα πρέπει να είναι πολύ πιο "επιθετική και επεκτατική" για να ξεκινήσει το γαιτανάκι.

Και αυτοί ήταν οι "κόκκινοι"...Αρχής γενομενης του τέλους του Β' Παγκοσμίου οι "άγιοι" Σοβιετικοί υποσχέθηκαν στους υπόλοιπους συμμάχους πως όσες χώρες ελευθέρωσαν τα δικά τους στρατεύματα θα έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν αυτές το πολιτικό-οικονομικό τους μέλλον.


Φυσικά ο επεκτατισμός τους, η απληστία τους και τα απωθημένα που είχαν από το 1939 ακύρωσαν αυτές τις υποσχέσεις. Με επακόλουθο πολλά από αυτά τα κράτη να καταλήξουν μετά από διάφορα όμορφα μαγειρέματα, στο λεγόμενο "ανατολικό μπλοκ" της Ευρώπης...Αποτέλεσμα? Η έναρξη του «Ψυχρού Πολέμου»...


Που να τους εμπιστευτείς δαύτους? Βλέπετε είχαν μάθει το κόλπο από τους Φριτσιδες του μουστάκια παρανοϊκού Αδόλφου που παρά την συμφωνία του 39' που είχε μοιράσει ήδη την Ευρώπη με τον άλλο τον παρανοϊκό μουστάκια τον Στάλιν, την έφαγαν τελικά στο κώλο δεχόμενοι επίθεση και αναγκάστηκαν να μπουν στις δυνάμεις των συμμάχων...Μετά τους έμειναν τα απωθημένα της χαμένης συμφωνίας...


Έτσι με την ίδια επεκτατικότητα αυτοί οι "άγιοι" "κόκκινοι" που εν τω μεταξύ είχαν πλέον και την "κόκκινη" Κίνα στο πλευρό τους αποφάσισαν πως δεν τους έφτανε η μισή Κορέα αλλά την ήθελαν ολόκληρη.


Συγκεκριμένα μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου γεννήθηκαν δύο ανεξάρτητα κράτη τα οποία χωρίστηκαν στον 38ο παράλληλο. Αυτά ήταν η Β. Κορέα και η Ν. Κορέα. Οι Βόρειοι στο μπλοκ των "κόκκινων" και οι Νότιοι στο μπλοκ όλων των άλλων κρατών του πλανήτη.


Έτσι το 1950 οι "άγιοι φίλοι" μας από τον Βορρά υπό την καθοδήγηση από το παρασκήνιο του Κρεμλίνου έκαναν ντου στον Νότο προσπαθώντας να επιβάλουν με το έτσι θέλω την μιζέρια τους και στους γείτονες. Φυσικά αυτό δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητο όπως έμειναν, όσα έγιναν στο Ανατολικό Μπλοκ της Ευρώπης και έτσι τα Ηνωμένα Έθνη αρχισαν τις πιέσεις στις ΗΠΑ για να πάνε να βγάλουν το φίδι από την τρύπα ως αιχμή του δόρατος. Φυσικά οι yanks πήγαν μαζί με στρατεύματα από άλλα κράτη και κατάφεραν να διατηρήσουν ανέπαφη την Ν. Κορέα και ελεύθερη, γλυτώνοντας την από τη μιζέρια που ήθελαν να τους φορτώσουν οι Βόρειοι.


Μετά την ιστορία στη Κορέα, η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει για τα καλά για τον «proxy» πόλεμο που ακολούθησε...


Έτσι φτάνουμε περίπου στο 1954 όπου οι Η.Π.Α και όλα τα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη, ήταν περισσότερο ψιλλιασμένα απέναντι στον επεκτατισμό του "κόκκινου μπλοκ". Μετά τα συνεχόμενα μπάχαλα και τις συρράξεις στα δύο κράτη του Βιετνάμ από το 51' (τα σκατά των Γάλλων που λέγαμε νωρίτερα) αποφασίστηκε να βρεθεί ΕΠΙΣΗΜΑ και ΝΟΜΙΜΑ μια οριστική λύση. Μια λύση παρόμοια με αυτή της Κορέας αλλά με την προοπτική να ενωθούν σε ένα μετά από εκλογές προγραμματισμένες για δύο χρόνια μετά.

Β. Βιετνάμ και Ν. Βιετνάμ...

Στο Βόρειο αφεντικό ήταν ο "κόκκινος" Χο Τσι Μινχ και στο Νότο ένα δίποδο ζώο λόγω έλλειψης καλύτερης εναλλακτικής (ας όψεται το βουνό από σκατά των Γάλλων) ονόματι Νgo Diem. Είχε συμφωνηθεί λοιπόν να γίνουν εκλογές το 56' και στο Νότο και στο Βορρά και ο νικητής να ήταν ο "παρταόλας" ενώνοντας την χώρα σε ένα κράτος.


Όμως φυσικά οι Βόρειοι (που ήταν σε ανοικτή γραμμή με Πεκίνο και Κρεμλίνο) δεν συμφώνησαν σε αυτές, όταν ζητήθηκε εποπτεία στη διεξαγωγή τους. Γιατί? Μα γιατί το "know how, made in east block", που θα τους επέτρεπε να νικήσουν θα ήταν εντελώς άχρηστο μιας και τα Ηνωμένα Έθνη θα είχαν υπό στενή επίβλεψη την διαδικασία των εκλογών, εξασφαλίζοντας να μην συμβούν φαινόμενα "Παράγκας"...Είπαμε ψιλλιασμένοι οι υπόλοιποι...


Έτσι αποφασίστηκε πάνω κάτω τα δύο κράτη να παραμείνουν χωρισμένα για πάντα, εφαρμόζοντας απλά μια φωτοκόπια της λύσης της Κορέας, χωρισμένα στον 17ο παράλληλο. (Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν στα Η.Ε)

Εν τω μεταξύ στα τέλη του 50' και τις αρχές του 60' οι "αντάρτες" Bιετκόνγκ που προσπαθούσαν να αποσταθεροποιήσουν το κράτος του Ν. Βιετνάμ δρώντας μέσα σε αυτό, άρχισαν να βάζουν και όπλα στην εξίσωση και τα πράγματα αγρίεψαν για τα καλά με το 51’ να φέρνει την έναρξη του πολέμου ανάμεσα στους «αντάρτες» και τον στρατό του Ν. Βιετνάμ.


Μάλιστα η πλάκα ήταν πως το Ν. Βιετνάμ σε πολιτική σταθερότητα θύμιζε μπουρδέλο με 10 τσατσάδες να δουλεύουν ταυτόχρονα...και δεν χρειαζόταν "βοήθεια" και «σπρώξιμο» από τους V.C.


Ο Diem τα κατάφερνε και μόνος του. Ο άνθρωπος είχε χάσει τη μπάλα. Από την μία οι VC (viet-cong) να του τα κάνουν πουτάνα μέσα στο κράτος του (ειδικά μετά το 54’ και όσα έγιναν στην Γενεύη με τα Ηνωμένα Έθνη) και από την άλλη να καθαρίζει αδιακρίτως όποιον έμοιαζε με VC.


Μιλάμε ο Diem ήταν τραγική περίπτωση...και κλασσική περίπτωση βλάβης. Το 63’ ο συγκεκριμένος πήρε το πούλο, καθώς ανατράπηκε, αλλά το flow των σκατών συνεχιζόταν αμείωτος. Ο τύπος που τον ανέτρεψε, ανατράπηκε και αυτός με την σειρά του έπειτα από τρεις μήνες. Μπάχαλο ολκής! Και μεγάλο λάθος που άργησε να οργανωθεί ο πουλόδρομος του Diem...

The shit just got real…

Αυτό λοιπόν το μπάχαλο έβαζε μεγάλα εμπόδια στην αντιμετώπιση των VC που δρούσαν στο Νότο και έτσι κατά την διάρκεια του 1965 όπου μπήκε στην εξίσωση και o V.P.A (στρατός του Β. Βιετνάμ) οι Η.Π.Α αποφάσισαν πως η βοήθεια τους σε πολλά επίπεδα στο Ν. Βιετνάμ ώστε αυτό να υπερασπιστεί την περιοχή του, δεν έφτανε. Έπρεπε λοιπόν η βοήθεια να περάσει επίσημα στη πρώτη γραμμή του πολέμου. Έτσι με την Operation Starlite, τον Αύγουστο του 1965 και με την μάχη της κοιλάδας του la Drang να ακολουθεί λίγο αργότερα οι Η.Π.Α μπήκαν για τα καλά στο πανηγύρι...


Έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο χορός. Και φυσικά δεν ξύπνησαν ξαφνικά ένα πρωί οι ΗΠΑ, οι Αυστραλοί, οι Νοτιοκορεάτες, οι Φιλιπινέζοι, οι Νεοζηλανδοί, οι Καμποτζιανοί (republic army), οι Ταιλανδοί, οι Ταιβανοί και οι Νεο Ζηλανδοί να τρέχουν μαζί με τους Νοτιοβιετναμέζους στις ζούγκλες βάζοντας τα με τους "αθώους κόκκινους"...


Το έργο του πολέμου της Κορέας αποφασίστηκε να ξαναπαιχτεί με τους ίδιους ακριβώς εμπνευστές από το ίδιο ακριβώς μπλοκ...Μερικά χρόνια αργότερα το πράγμα αντιστράφηκε (με πολύ διαφορετικό τρόπο βέβαια και διαφορετική αλυσίδα γεγονότων στο Αφγανιστάν όπου οι Σοβιετικοί πήραν taste of their own medicine).


Να συμπληρώσω πως οι VC και ο V.P.A προμηθεύοταν τα όπλα τους μέσω της "κόκκινης" Κίνας για λογαριασμό των Σοβιετικών. Φυσικά εκπαιδεύσεις κτλ καλούδια, όλα μέσα κανονικά. Και επειδή κάποιος μπορεί να ρωτήσει «μα καλά πήγαν Σοβιετικοί και Κινέζοι στις ζούγκλες»?... Σας πληροφορώ πως οι αριθμοί ήταν 3.000 και 5.000 αντίστοιχα από την στιγμή που ο χορός άρχισε για τα καλά...

Οπότε οι "κορώνες" της πούτσας για τους κακούς της ιστορίας yanks ας κοπούν. It takes two to dance baby...ακόμα και στις μέρες μας που ο χορός φαίνεται να είναι σόλο...(ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)

Ο οποίος χορός σίγουρα δεν είναι ευχάριστος για την ανθρώπινη φύση, αλλά δυστυχώς φαίνεται πως είναι αναπόσπαστο μέρος της. Τώρα το τι έγινε στη συνέχεια είναι ακόμα πιο πολύπλοκο. Από την μία τα 60's που έφεραν έναν άλλον αέρα στον Δυτικό κόσμο με τον νεαρόκοσμο μπροστάρη, από την άλλη στρατηγικές και κυρίως πολιτικές γκάφες (είτε back home με το drafting είτε στο μέτωπο) και μια σύρραξη που στοίχιζε πάρα πολλά σε χρήμα αλλά και σε άλλα πράγματα οδήγησαν στην απόσυρση των H.Π.Α και των άλλων δυνάμεων από τη περιοχή.


Αποτέλεσμα της απόσυρσης, το Ν. Βιετνάμ να φάει τη πούτσα και να πέσει η Σαίγκον στις 30 Απριλίου του 1975, η οποία μετέπειτα ονομάστηκε Ηο Chi Minh City...


Η μεγάλη όμως πλάκα με το Βιετνάμ ήταν πως τα "κόκκινα" "αδέρφια και σύντροφοι" Ερυθροί Χμερ που είχαν αναλάβει τον έλεγχο στη γειτονική Καμπότζη και εν τω μεταξύ είχαν προλάβει μέσα σε τρία χρόνια να καθαρίσουν και 2εκ ανθρώπους στα διάφορα στρατόπεδα επιμόρφωσης, την έπεσαν στους Βιετναμέζους με αποτέλεσμα ο χορός να συνεχιστεί αυτή τη φορά με δύο αντίπαλα στρατόπεδα προερχόμενα από το ευρύτερο "κόκκινο" μπλοκ...

Βλέπετε οι συγκεκριμένοι ήταν αδιόρθωτοι...Απορρώ πως δεν σφάχτηκαν στη κυριολεξία οι Κινέζοι με τους Σοβιετικούς όταν τα σπάσανε οι αφεντάδες τους...

I just got warmed up…

Κάπου εδώ λοιπόν τελειώνει η αναφορά στο πως έγινε το «build up of the Vietnam War» το οποίο έπρεπε να παραθέσω ώστε να μπουν μερικά πράγματα στη σειρά και στη λογική τους διάσταση...


Όμως αυτή η παράθεση είχε να κάνει επίσης και με όσους αντιλαμβάνονται με  δύο όψεις τις ταινίες με θέμα το Βιετνάμ και την συμμετοχή των ΗΠΑ σε αυτόν ή γενικά κάθε ταινία που έχει yank πρωταγωνιστές με machine guns και χακί...Όψεις που έχουν έναν εντελώς άστοχο και εξοργιστικό τρόπο προσέγγισης. Τι θέλω να πω? Διαβάστε παρακάτω...

Ο Χρυσός Κανόνας του "What If..."

Όπως λοιπόν είναι λογικό επακόλουθο ο πόλεμος του Βιετνάμ έγινε μεγάλο pool ιδεών για ταινίες, όπως ακριβώς και ο Β' Παγκόσμιος. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως τα σενάρια των ταινιών βρίσκουν άφθονο υλικό για παρεμετροποίηση και παρουσίαση από την πραγματικότητα. Αυτό μάλιστα είναι ο κανόνας του σεναρίου το οποίο πάντοτε μα πάντοτε ξεκινάει από ένα "What If"...

Για παράδειγμα το βιβλίο Death Wish που έγινε σενάριο και ταινία, βασίστηκε σε ένα πραγματικό γεγονός, την ραγδαία άνοδο του εγκλήματος στις μεγάλες πόλεις και συνδιάστηκε με ένα "What if"...που συνοδευόταν από το "someone decided to take the law to his own hands"...ή ακόμα ένα παράδειγμα το "Kelly's Heroes" που έχει ως background τον Β' Παγκόσμιο αλλά το "What If" του περιέχει ένα μάτσο στρατιώτες των συμμάχων που αποφασίζουν εν μέσω του πολέμου να πιάσουν την καλή κλέβοντας για την πάρτι τους ένα φορτίο χρυσού...Voila! Και γαμώ τις ταίνιες και γαμώ τις ιδέες θα χει πολύ φάση...(όντως έχει είναι εργάρα)


Υπάρχουν λοιπόν πολλά "What If" που γεννάνε ιδέες για ταινίες και ένας τόσο χρονικά τεράστιος πόλεμος με μπόλικο παρασκήνιο κιόλας και άλλα πολλά παράπλευρα γεγονότα και δράσεις, αποτελεί ένα πολύ σουπερ background για να ειπωθούν διάφορες ιστορίες χρησιμοποιώντας το. Και αυτές τις ιστορίες θα παρουσιάσω. Είτε είναι καθαρά action minded, είτε μεσοβέζικες είτε καθόλου...


Με δεδομένο λοιπόν τον «κανόνα του What If» που είναι ο κινητήριος μοχλός πίσω από κάθε ιδέα που καταλήγει να γίνει ταινία, το να ισχυρίζεται κάποιος πως οι ταινίες που δείχνουν τους yanks να καθαρίζουν «ορδές» από V.C είναι ταινίες που «χαιδεύουν τα αυτιά των Αμερικάνων και είναι μέρος ενός σκοτεινού σχεδίου», πάει να πει ότι έχει σοβαρότατο πρόβλημα επεξεργασίας ερεθισμάτων και σοβαρότερο πρόβλημα αντίληψης για το τι εστί movie industry.


In fact, αυτό που δεν ξέρουν οι εκνευριστικοί «θιασώτες» τέτοιων επιδερμικών και γελοίων αναφορών είναι πως οι καθαρά action minded unlimited fuckin’ bodycount ταινίες που διαδραματίζονται στον πόλεμο του Βιετνάμ στη ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ τους δεν προέρχονται από χρηματοδότες-παραγωγούς και σκηνοθέτες που δραστηροποιούνται στις H.Π.Α.

Ιn fact λοβοτομημένα Κνιτόπουλα μου και «Κλασσικές Περιπτώσεις Βλάβης» μου όταν τα Ελληνικά βιντεο-κλαμπ κατακλυζόντουσαν από action minded unlimited fuckin’ bodycount Vietnam War flicks, αν είχατε δυο δράμια μυαλό θα είχατε καταλάβει πως το 80% ήταν προϊοντα και πνευματικά παιδιά ή του Cirio H. Santiago και Φιλιππινεζων, παραγωγών και σκηνοθετών ή των Ιταλών γειτόνων που ήταν μάστορες στο να βγάζουν what the fuck blow them all war ταινίες...

Τώρα μπετόστοκατζήδες μου αν νομίζετε πως ο Cirio H. Santiago ή ο Umberto Lenzi ήταν τίποτα μέλη κάποιας «μυστικής συνομωσίας των H.Π.Α» λυπάμαι πάρα πολύ πρέπει να δηλώσετε εθελοντές για το Δαφνί ώστε να μελετήσουν τι οδηγεί τον άνθρωπο να είναι μια κινούμενη Brain Damage…


Βέβαια υπάρχει και άλλος «ισχυρισμός παπαριά» από τους απανταχού Μπετόστοκους που κυκλοφορούν ελεύθεροι...προσπαθώντας να μεταδώσουν την brain damage ασθένεια τους σε όλους τους άλλους...


Όποια ταινία με theme τον πόλεμο του Βιετνάμ η οποία εστιάζει στα side effects, στην ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα στο πόλεμο και τι αποτέλεσμα έχει στα κρανία των συμμετέχοντων κτλ, λέγοντας δηλαδή διαφορετικές εντελώς ιστορίες του συγκεκριμένου theme, τότε χαρακτηρίζονται ως «ταινίες κόντρα στο κατεστημένο του σκοτεινού σχεδιού που δεν χαιδεύουν τα αυτιά των Αμερικάνων»...


In fact η πλάκα είναι πως ειδικά αυτή η γαμημένη κατηγορία έχει παραγωγή κατά 90% από πίσω της την movie industry των Η.Π.Α. Δηλαδή οι masterminds «του σκοτεινού σχεδίου που χαιδεύουν αυτιά» χρηματοδοτούν και ξοδεύουν εκατομμύρια δολλάρια για να πουν ιστορίες που κριτικάρουν την όλη περίοδο μέσα από πολλά πρίσματα και points of view…


Τι να πω πραγματικά. Οι «Μπετοβεργοστοκοί» Ζουν Ανάμεσα Μας...Και πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστούν πριν επικρατήσει οριστικά η ηλιθιότητα και ο «αντιαμερικανισμός» της πούτσας από τον οποίο τρέφονται τα κύταρρα του ιού που τους έχει προκαλέσει ακατάσχετο brain damage…

Ας δώσω όμως δύο κλασσικά παράδειγματα και να γίνω ακόμα πιο κατανοητός, χρησιμοποιώντας μάλιστα δύο καθαρά U.S financed movies…H μία είναι το Uncommon Valor και η άλλη είναι το Casualties Of War. Μιλάμε τώρα για Hollywood όχι μαλακίες. Ούτε Ιταλοί, ούτε Φιλιππινέζοι στη παραγωγή.


Η μία ταινία αφορά το υπαρκτό και καυτό θέμα στις ΗΠΑ για την ύπαρξη Μ.Ι.Α/P.O.W (Μissing in Action/ Prisoners of War) στο Βιετνάμ μετά το τέλος του πολέμου και η δεύτερη αφορά την αρρωστημένη και υπαρκτή-καταγγεγραμένη συμπεριφορά μιας μονάδας yanks κατά την διάρκεια του πολέμου όπου σκότωσαν αδιακρίτως μια ντουζίνα άμαχους και πήραν αιχμάλωτη μια γυναίκα την οποία την έπαιρναν νουμεράδα.

Στη πρώτη παίζει ο Gene Hackman και στην δεύτερη ο Sean Penn. Μιλάμε για βαριά χαρτιά έτσι? Ωραία...

Στη πρώτη λοιπόν ο Hackman πρωην στρατιωτικός οργανώνει μια covert mission μέσα στο Βιετνάμ με στόχο να ελευθερώσει και να φέρει σπίτι «the ones who got left behind by the fucking government» και η δεύτερη δείχνει φόρα παρτίδα πως μερικά u.s fucked up minds πραγματοποίησαν εν ψυχρώ δολοφονίες και βιασμούς.

Πως γίνεται λοιπόν ρε μάγκες το «κακό» Hollywood και οι «masterminds σκοτεινών σχεδίων που χαιδεύουν αυτάκια» ταυτόχρονα να χρηματοδοτούν δύο τόσο διαφορετικές ταινίες με κοινή συνισταμένη το Βιετνάμ? Η απάντηση είναι απλή...Ελευθερία έκφρασης...
Pure Action Oriented η πρώτη ταινία με ιδέα και δανεικά στοιχεία από ένα καυτό θέμα για το οποίο η κυβέρνηση κάνει πως δεν ακούει (ώπα τι έγινε ρε μπετόβλακες? Κριτικάρουν και την ανικανότητα και αδιαφορία της κυβέρνησης από πάνω? Κοίτα να δεις κάτι σκοτεινά σχέδια ρε...) Η δεύτερη drama/war με ολίγο απo action παρουσιάζοντας σε ολόκληρο το πλανήτη συμπεριφορές που δεν τιμούν τους yanks…Aυτά τα δύο απλά παραδείγματα πιστέυω αρκούν. Αν και έχω άπειρα...Όπως ένα από τα πιο πρόσφατα με τους «300» που βγήκαν οι μπετόστοκοβεργοτουβλοι έχοντας ανάμεσα τους και αρκετούς "αυνανοκριτικούς" διαλαλώντας πως η ταινία είναι προπαγάνδα εναντίον του Ιραν!!!


Ένα κόμικ με κύριο theme μια τεράστια μάχη της αρχαιότητας...Ερμηνεύτηκε ως προπαγάνδα που στοχοποιεί το Ιράν...!!!!

What The Fuck Just Happened?

Πραγματικά μόνο ένα brain damaged μυαλό μπορεί να ανακάλυψει το ύπουλο μήνυμα κατά όλων των άλλων, από τους Νεφελείμ Αμερικανούς, που όπως πληροφορούμαστε, τα έχουν κάνει πλακάκια με τους Περπελιμ, τους Γιαρολίμ, τους Ζιονιστές (αυτούς από τη Ζιον στο Μάτριξ) και τους γείτονες από τη Σιον, τους λεγόμενους Σιονιστές. Οι οποίοι επίσης όπως λέγεται, ελέγχονται από τους εξωγήινους της διάστασης Χ με ανθυπολοχαγό τον Μπάξτερ τον μύγα από τα Χελωνονιτζάκια και τον Κρανκ να τραβάει μαλακία πίσω από τις κουρτίνες και τον Σρέντερ να κάνει bukkake με τους «Πατουσάδες». Οι Πατουσάδες οι οποίοι ταυτόχρονα το έχουν ρίξει στη κτηνοβασία γαμώντας τους Μπίμποπ και Ροκστέντι...


Bottom line: Yοu just got owned bitch! Φτύσε λοιπόν επιτέλους την καραμέλα του «αντιαμερικανισμού» και των «μυστικών σχεδίων και ύπουλων μηνυμάτων». Αποσύνδεσε τον brain damage εγκέφαλο σου από την «μηχανική υποστήριξη» και άδειασε μας τη γωνιά. Δεν θα λείψεις σε κανέναν. Μην ξεχνάς πως τις μαλακίες σου θα έχεις την ευκαιρία να τις λες μετά θάνατον μαζί με τους υπόλοιπους brain damaged μπετόστοκοβεργους της συνομωταξίας σου. Γλύτωσε μας λοιπόν από την παρουσία σου επάνω στο πλανήτη και κάνε επιτέλους τη μοναδική λύση που σου έχει απομείνει για την θλιβερή σου ύπαρξη. Αυτοκτόνησε ή αν δεν μπορείς τράβα στη Β. Κορέα να τελειώνουμε να «χορτάσεις» ελευθερία έκφρασης και ελεύθερη διακίνηση ιδεών...

Final words for this intro…

Aφού λοιπόν τα είπα και έβαλα τις βάσεις όπως θα ήθελα πριν από πάρα πολύ καιρό να αρχίσω αυτό το αφιέρωμα, στο Part 2 και στα υπόλοιπα Parts θα αρχίσουν να παρελαύνουν ταινίες για τον πόλεμο στο Βιετνάμ οι οποίες θα καλύψουν όλα τα «different takes» του και απεικονίσεις του που έχουν γυριστεί. Τέλος σίγουρα τα parts θα ανεβαίνουν με την σειρά, αλλά υπάρχει περίπτωση για απλό ξελαμπικάρισμα να πέσει και τίποτα εμβόλιμο για αλλαγή σκηνικού. Μην λέτε πως δεν σας προειδοποίησα...


Y.Γ Τα Uncommon Valor και Casualties Of War θα παρουσιαστούν κανονικά σε κάποια από τα επόμενα parts…


Y.Γ2: Bodycount: 3.160 λέξεις give or take. Eίπαμε ή το κάνουμε όπως πρέπει ή καθόλου...Aκόμα και αν ξεκινάμε βράδι και τελειώνουμε μια ώρα και κάτι ψηλά πριν το μεσημέρι...

Μusic Encore: Τι πιο κατάλληλο από Sodom και Agent Orange, Μ16 albums...