Μια παρέμβαση...Ένας μονόλογος...Μια πληρωμένη απάντηση...Ένας παροξυσμός κειμένου

Τελικά δεν μπορώ να καταλάβω τι ζόρι τραβάνε ορισμένοι με αυτό το blog. Έχω λάβει ορισμένα email τα οποία κάθονται και αναλώνονται στο να μου κάνουν μάθημα περί κινηματογράφου και τέχνης. Μιλάμε για απίστευτη κατάσταση.





Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το μέγεθος της μαλακίας που κουβαλάει κάποιος στο κεφάλι του. Έχει γεμίσει ο τόπος από ελιτιστές-αρτιστικ-οφαγους. Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε λέω γώ. Ναι ξερά να πάτε να γαμηθείτε μπας και δείτε χαρά στα σκέλια σας. Αν είναι δυνατόν να ξυπνάς το πρωί να ανοίγεις το καταραμένο email σου και να βλέπεις μαλακίες του στυλ "Γιατί δεν μας λες για τον Κυνόδοντα? Γιατί δεν μας λες για το Black Swan και κάθεσαι και μας γράφεις για τους Masters Of The Universe, τον Statham και τον Danny Trejo?". Eιλικρινά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Λες και έχω κανένα blog που ασχολείτε με αυτά. Να πω ότι είχα να πάει στο διάολο. Αλλά δεν έχω ρε πούστη! Αλλά ξέρω γιατί τα πήρα αυτά τα email (δεν θα τα δημοσιεύσω όμως) Τα πήρα επειδή έχουμε γεμίσει από ελιτιστές που κάνουν σταυροφορία να διορθώσουν όλους τους υπόλοιπους που θεωρούν νεάντερνταλ. Για αυτό τα πήρα λοιπόν. Και στη τελική επειδή  με τρώει η παλάμη μου να γράψω θα γράψω ρε ραν-ταν-πλαν του σινεμά.

Εδώ και μήνες. Μήνες! Μας έχουν πρήξει τα αρχίδια με τον σκυλόδοντα. Μιλάμε για πανηγύρι! Ελλαδάρα ολε να ούμε και πάμε για όσκαρ και να που μπορούμε και τέτοιες μαλακίες. Ε τελικά τι έγινε? Πήρε ο σκυλόδοντας το τρίτο το μακρύτερο και το βούλωσαν όλοι και το γύρισαν στο "η προσπάθεια μετράει μωρέ" Φάγαμε λοιπόν φαία ουσία και χρόνο για να λέμε για κάποιον Λάνθιμο-Μάνθιμο-Χάνθιμο πως στο διάολο τον λένε και το πόσο καλλιτέχνης είνα να ουμ' και το πόσο βαθειά ήταν η ταινία του και τι διδάγματα είχε. Πούτσες μπλε λέω εγώ. Γιατί? Έκατσα και το είδα. Το είδα και εντάξει όλα. Δεν θα πω αν μου άρεσε ή όχι γιατί δεν είναι η ταινία για αυτό το blog. To μόνο που θα πω είναι το εξής. Πως γίνεται ο σκυλόδοντας στα βλαμμένα μυαλά κάποιων να θεωρείται τέχνη και να μην θεωρείται τέχνη το Serbian Film? Γιατί δηλαδή? Και τα δύο γαμήσια δεν έχουν μέσα? Γαμήσια και περίεργα γαμήσια δεν έχουν και τα δύο? Γιατί το ένα είναι για βραβεία και το άλλο για κάψιμο? Η απάντηση? Δύο μέτρα και δύο σταθμά. To ένα το ονόμασαν τέχνη και το άλλο το έβγαζαν στα παράθυρα και έλεγαν αίσχος. Fuck off λοιπόν. Kαι μην ξανακούσω κουβέντα. Ζώα ε ζώα.

Εγώ δεν κάθομαι να δείχνω με το δάκτυλο τι είναι "τέχνη" και τι δεν είναι κύριοι μαλάκες μου. Ποτέ δεν είχα φαντασιόπλητες αναζητήσεις, ούτε έψαχνα τον εαυτό μου μέσα από ένα γκρο-πλαν. Αφήστε εμένα και τους γύρω σας στην ησυχία τους. Αφήστε μας να αράζουμε και να βλέπουμε τον Νονό από το πρώτο μέρος ως το τρίτο back 2 back με διάλειμα μόνο για τουαλέτα. Αφήστε μας να αράζουμε και να χανόμαστε στο διάστημα με τους Jedi και την Dark Side Of The Force. Aφήστε μας να χειροκροτούμε στο τέλος όταν ο Willis στέλνει τον bad-guy στο διάολο με απαράμιλλο στυλ αναφωνόντας "Yuppie kaye mother fucker" σώζοντας την ημέρα, επειδή έχει τα κότσια να το κάνει. Αφήστε μας να γουστάρουμε να βλέπουμε larger than life χαρακτήρες όπως ο Machete, o Desperado, o Captain Jack, ο Τransporter, o Τerminator, o Rocky, o Rambo, o Blade και άλλοι. Μην μας σκοτίζετε τα αρχίδια με τις ηλίθιες αναζητήσεις σας. Aφήστε μας ήσυχους να πορωνόμαστε με τον Al Pacino στο Scarface και ταυτόχρονα να λέμε στον εαυτό μας πόσο θα θέλαμε να είμαστε ο Tony Montana. Aφήστε με ήσυχο επιτέλους. Αφήστε μας ήσυχους επιτέλους.


Μεγάλωσα περιτριγυρισμένος από ταινίες και μουσική. Και την ευχαρίστηση που παίρνω δεν θα μου την χαλάσει κανείς. Όσο και να προσπαθεί. Θα μείνω για πάντα αμετανόητος fan, λάτρης και εραστής. Από τότε που έβλεπα την Φρουτοπία, τα Looney Tunes, Τον He-man, τους G.I Joe, τους Thundercats τα πρωινά του Σαββάτου. Από τότε που είδα για πρώτη φορά τον Christopher Lee να παραμονεύει στις σκιές, από τότε που είδα τον Peter Cushing να σώζει την ημέρα, από τότε που είδα τον πρώτο cool-bad-ass motherfucker στη ζωή μου τον Jean Paul Belmondo. Aπό τότε που έμεινα με ανοικτό το στόμα στον Εξολοθρευτή. Από τότε που ξιφομαχούσα στον αέρα με τον Kόναν. Από τότε που ταξίδεψα σε έναν γαλαξία πάρα πάρα πολύ μακρυά...Από τότε που φώναξα πρώτη φορά δυνατά Say Hello To My Little Friend. Από τότε που προσπαθούσα να μιμηθώ την φωνή του Νονού. Από τότε που φώναξα μαζί με τον James Cagney "Top of the World Ma'" , από τότε που έψαξα το γεράκι της Μάλτας με τον Χάμφρεϊ...Aπό τότε που πήγα ταξίδι κουρσεύοντας τα πάντα με τον Erol Flynn. Aπό τότε που μονομάχησα στο El Paso και είχα μαζί μου τον άνδρα χωρίς όνομα, τον κακό και τον άσχημο. Από τότε που έσυρα το φέρετρο με τον Django. Aπό τότε που κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα βλέποντας το Night Of The Living Dead. Aπό τότε που αναζήτησα την χαμένη κιβωτό, την sivalinga και το άγιο δισκοπότηρο καταλήγοντας στο βασίλειο του κρυστάλινου κρανίου, κάνοντας διάλογο με τον εαυτό μου "Give me the whip-Throw me the idol first!". Aπό τότε που χεζόμουν σε ταξίδι στις Μπαχάμες να μπω στο νερό γιατί φοβούμουν τον μεγάλο λευκό Jaws και τα σαγόνια του. Aπό τότε...Από τότε...Υπάρχουν πολλά από τότε...Αλλά από το οποιοδήποτε τότε μέχρι και σήμερα είμαι αυτό που είπα. Ενας αμετανόητος fan των ταινιών και της μουσικής. Aπό τότε που άκουσα στους δίσκους των γονιών rock and roll που αγαπώ ως το Heavy Metal που λατρεύω και δίνω και τη ψυχή μου.


Aφήστε με ήσυχο. Έτσι και αλλιώς μόνο να με εκνευρίζετε καταφέρνετε. Όχι επειδή καταφέρνετε κάτι και με κάνετε να έχω δεύτερες σκέψεις...Η ηλιθιότητα σας και η μαλακία που σας δέρνει με εκνευρίζει. Γιατί ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως το κόμπλεξ σας για κάθε τι διαφορετικό, κάθε τι που δεν μπορείτε να αγγίξετε, για κάθε τι που δεν μπορείτε να περιφράξετε, είναι τόσο μα τόσο μεγάλο, όσο και το κενό στο μυαλό σας και την ψυχή σας.




Υ.Γ 1 "Yeah! I've left the world behind
I'm safe here in my mind. Free to speak with my own kind. This is my life, this is my life
I'll decide not you" Judas Priest/Beyond The Realms Of Death/Stained Class 1978

Υ.Γ2 Eίχε βγει ένας μαλάκας στη τηλεόραση με αφορμή το σκυλόδοντο και έλεγε πως ο Νίκος ο Μαστοράκης είναι χάλιας και πως στην Αμερική δεν έκανε τίποτα. Τώρα πως γίνεται να μην κάνεις τίποτα και να είσαι ο μοναδικός Έλληνας που έχει γυρίσει τόσες πολλές ταινίες εκεί είναι άλλο θέμα και μάλιστα σε εποχές που έλληνας σκηνοθέτης στο Hollywood ήταν πρωτόγνωρο φρούτο. (Δεν εξετάζω αν είναι καλές ή κακές. Το Nightmare At Noon και το Zero Boys γαμάνε by the way) 

Υ.Γ3 Koρυφαίο παράδειγμα κωλοτούμπας και δύο μέτρων και δύο σταθμών. Ο Ντένης Ηλιάδης που είχε κάνει εκείνο το εκπληκτικό Hardcore, αποθεώθηκε με καθυστέρηση από το κύκλωμα των ελιτιστών-αρτιστικοπιθήκων και μόλις του πρότειναν του ανθρώπου να σκηνοθετήσει το remake του Last House On The Left, άρχισαν να τον κράζουν επειδή τολμάει να ξεφεύγει από αυτό που ήθελαν οι ίδιοι για αυτόν...Τι να πεις?